فلسطین؛ فریاد دادخواهی

به‌راستی چه‌گونه است که آمریکا به نشانۀ حمایت از فرزندخواندۀ شریرِ خود، ناوهای هواپیمابَر را از آن سوی جهان به خاورمیانه گسیل می‌کند، اما از کشورهای عربی در دفاع از مردم بی‌پناهِ غزّه بانگ مرغی برنمی‌خیزد و واکنش‌ها، از بیانیه‌های محافظه‌کارانه و عافیت‌طلبانه فراتر نمی‌رود؟ در این میان، جمهوری اسلامی تنها کشوری است که آشکارا به حمایت از فلسطین برخاسته و پرچمدارِ مصاف با رژیم غاصب شده است و چه نیکوست که طلایه‌دار صلح نیز باشد و با بهره جستن از ظرفیت‌های دیپلماتیک و هیمنۀ نفوذ در منطقه، در جهت دستیابی به توافقی تاریخی که سعادت و امنیت ملتی مظلوم را تأمین کند، گام‌هایی استوار بردارد. یقین دارم که راهِ رهایی از شاهراهِ صلح می‌گذرد. از فشار فراگیر قدرت‌های جهانی به‌خصوص دنیای اسلام برای واداشتن رژیم غاصب به پذیرش قطعنامه‌های سازمان ملل، تشکیل دولت مستقل فلسطینی و پایان دادن به هفت دهه (15مِی 1948م-) اشغالگری و کودک‌کُشی.

دَرانداختن هر طرح دیگری جز این، گشودن درهای دوزخ به روی ملتی مصیبت‌زده است و ریختن شرنگ عذابی ابدی در کام کودکان و زنان که در این گوشه از جهانْ انگار گِل وجودشان را با داغ سرشته‌اند. با سوگواری در عزای عزیزان و مویه کردن بر ویرانه‌های زندگی.

+ نوشته شده در دوشنبه بیست و دوم آبان ۱۴۰۲ ساعت 10:3 توسط سلمان احمدوند  |