آتشفشان خاموش

«افراد، تنها در یک کنش جمعی برای بهبود شرایط زندگیشان است که می‌توانند، مرگ را عقب برانند. جامعه‌ای که سیاست را به این معنا داشته باشد، جامعه‌ای است که بیشتر از هر جامعه‌ی دیگری زندگی را فرا می‌خوانَد»، از لاکِ مجاز و توهّم به سطح شفّافِ واقعیت و حقیقت می آید و از آن رو که از حس زندگی سرشار است به آینده امید می بندد و حین پیشامد حوادث شوم، عوض انکار و گریختن از رویارویی، با آن چشم در چشم می شود. همانچه به خصیصه ی بنیادی تمدن تناور غرب تبدیل شده است: خودْ شکستن و خودْ ساختن... از آسیب های اجتماعی پیراهنِ عثمان ساختن، بهره جُستن از خردِ جمعی و مشارکتِ فراگیرِ یکان یکانِ شهروندان در کار سترگِ تدبیر مُلک!

باری! از دیدِ صاحبِ این قلم توسعه ی نامتعارف و لجام گسیخته ی فضای مجازی در ایرانِ معاصر که از دیدِ جامعه شناختی زیرزمینی شدنِ الگوی طرح مطالباتِ در جامعه ای به شدّت پیچیده و به همان میزان شکننده است پدیده ای نامیمون است، چرا که نه محصولِ پویایی جامعه و شادابی شهروندان بلکه دقیقاً عکسِ آن است. از یک سو نتیجه ی به مَحاق رفتنِ «فضای واقعی» و زوالِ روابط روشن و الهام بخشِ انسان های گوشت و پوست و خوندار است و از سوی دیگر گواهِ به سستی گراییدنِ رابطه ی کلاسیکِ شهروند و ساختِ کلانِ سیاسی است! زخمی کاری که هر چه کهنه تر شود درصد کشندگی و مرگناکی اش بیشتر خواهد شد. انرژی سرکوب شده ی سرشاری که اگر راهی به بُرون نیابد همچون آتشفشانی خاموش، فعّال خواهد شد و نه آیا:
پَری رو تابِ مستوری ندارد/ دَر ار بندی سَر از روزن برآرَد