لقمه های راز

نگریستن در احوالِ نیازمندان و عنایتِ ویژه به آنان از گذرِ انفاق اموال به قصدِ کاستن از درد و رنج ایشان عالی ترین مصداقِ رابطه ای است که بِکرترین محملِ پدیداری آن در سیاق دینی- اسلامی ایرانی مان برآمدنِ رمضان است.
سارا شریعتی در تبیین نسبتِ ایمانِ دینی با رفتار اجتماعی ایرانیان معاصر از دقیقه ای مغفول پرده برمی گیرد و آن اینکه در بسیاری از رفتارهای دینی جاری در جامعه و نهادینه در الگوی رفتاری دین ورزی افراد آنچه بیشترین نمود را به خود اختصاص داده است، نظر دوختن به منافع فردی است که در ادبیّاتِ اخلاقی خودخواهی نام گرفته است. بسیاری کَسان رفتارهای دینی خود را بر مدار رسیدن به بهشت و رهیدن از دوزخ سامان می دهند و به پیامدهای اجتماعی ناظر به «خیر عمومی» آنها التفات و اعتنایی ندارند.
در پیوند با مضمونِ جُستار، روزه می گیرند تا از مواهبِ اخرویِ فردی آن محروم نمانند نه اینکه با تَن دادنِ به ریاضتی خودخواسته و آستین افشاندن از مطامعِ فردی این جهانی و اخروی عبادتِ خویش، برای همذات پنداری با نیازمندان دردمند نخست در نظر و سپس در عمل گامی فرانهاده باشند و با اکسیر انفاق مسِ وجود خود را در ضیافتی ابدی زر سازند.
با خود می گویم روزه بی انفاق و سَروقتِ نیازمندان و دردمندان رَفتن، بی تفقّد احوال باطن و شستنِ پرده های چرکینِ ضمیر در زلالِ زمزم ایمانی بی غَش و رَسته از طاعونِ تزویر چه می تواند بود؟!