دوباره مردُم

انتخاباتِ 96 را می توان از زوایای گونه گون نگریست. در این نوشتار برآنم تا از منظر خود وجوه تمایز و امتیاز آن را با انتخاب های پیشین برآفتاب افکنم.

* نخست ْحضور مخالفانِ و منتقدان در کارزاری سرنوشت ساز بود. به سخنِ دیگر آشتی خاموشان و مُردّدان با صندوق رأی به مثابه یگانه شیوه¬ی تغییر و اصلاح شرایط
** حمایتِ گسترده ی فرهیختگان دانشگاهی و پژوهندگان مستقل و یا به بیانی موسّع اصحاب و فکر و فرهنگ و هنر یا هر آنکه گمان می برد سخنش در نزد مخاطبان وزن و ارجی دارد؛ از مصطفی ملکیان و بابک احمدی و رضاداوری اردکانی گرفته تا علی نصیریان و شهرام ناظری و علی کریمی و باران کوثری.
*** حضور سرشار و امیدبخشِ ایرانیانِ خارج از کشور به رغم هجمه¬های بی امان تحریم¬گران، سلطنت طلبان و موافقان براندازی.
**** نقشِ بی بدیل و جریان ساز شبکه های اجتماعی در پراکنشِ اخبار و تحلیلِ وقایع و نیز نقل و پخش صوت و تصویر و سخن در جهتِ روشنگری و ساماندهی به افکار عمومی و تعمیقِ حسّ همدلی. راست آن است که به بیانِ دکتر محسن رنانی جهان به عصر «حاکمیتِ مجازی» قدم نهاده است و اکنون این شبکه های پرشمار اجتماعی و خیل فزاینده ی هموندان آن است که فرسنگ ها پیشتازتر از عالم واقع و کوشندگان آن در کار رتق و فتق امور است. دکتر روحانی بخش بزرگی از پیروزی خود را وامدار فعّالانِ فرهیخته ی فضای مجازی است، همان چه خود نیز در نخستین گفتگوی رسانه ای اش با مردم در کسوت رئیسِ دولت تازه بر زبان آورد.
***** دمیدنِ صبح این دولت گواهِ چیرگی خِرد سیاسی بر خردستیزی ایدئولوژیک بود و چنان که در نوشتانه ای موجَز ولی ژرف و وزین خواندم، در برآورد نهایی و از ورای همه ی اسباب و علل، معلولِ «آگاهی ملّی».
****** موجِ ملّی شادی هوادارانِ نامزدِ پیروز جای جای کشور را درنوردید و بار دیگر از ارتباطِ وثیقِ شادی و دموکراسی پرده برگرفت. ارتباط درهم تنیده ی نوع ساخت سیاسی و روانشناسی اجتماعی مردمان. انتخابات به مثابه ملموس ترین جلوه و مرئی ترین میوه ی درخت پربرگ و بار دموکراسی شادی را در حجم و گستره ای بسیار وسیع به مردم و به ویژه جوان ها هدیه کرد و پر پیداست که اگر دیگر دستاوردهای این به تعبیر تاریخی تاریخنگار آوازه مند انگلیسی(لُرد اکتون) بهترینْ بَد از قبیلِ گردش آزادِ اطّلاعات، مطبوعاتِ مستقل، شکل گیری احزاب سیاسی و تشکّل های مدنی، از در به دَر آیند شادی و آزادی به هم می سازند و بنیانِ غم را برمی اندازند، چه شادی و آزادی هم پیمانند، همچون صبر و ظفر که دوستانِ قدیم!
باری! پیام بلند این انتخاب گذار ایرانیان از پرسشِ پیشامدرنِ چه کسی حکومت کند؟ به پرسشِ نوآیین و رهایی بخشِ چگونه حکومت کردن؟ بود. رویداد مبارکی که گواهِ پوست اندازی بینشِ سیاسی ملّتی زخمدیده در درازنای تاریخ محنت بار خود است.