اخلاق بر فراز سیاست؛ گفتاری در نسبت اخلاق و سیاست

باری بدونِ اخلاق زندگی شایسته ی زیستن نیست، چه برای برگرفتنِ سان و سیرتی انسانی که در آن رواداری و نوعدوستی بر صدر بنشیند و آدمیان به جای آزردن و فرسودنِ یکدیگر در پی کاستن از درد و رنج هم اند، «سیاست» نیز به مثابه یکی از مهم ترین نهادهای نظام اجتماعی که به بیان نغز برتولت برشت «بدترین نوع بی سوادی، بی سواد سیاسی است، بی سواد سیاسی کور و کر است، درک سیاسی ندارد و نمی‌داند که هزینه‌های زندگی از قبیل قیمت نان، مسکن، دارو و درمان به تصمیمات سیاسی بسته¬اند.او حتی به جهالت سیاسی خود افتخار کرده، سینه سپر می¬کند و می¬گویدکه: از سیاست بیزار است. چنین آدم سبک ‌مغزی نمی‌فهمد که بی‌توجهی به سیاست است که زنــان فــاحــشه و کــودکان خــیابانــی می‌سازد، قتــل و غــارت را زیاد می‌کند و از همه بدتر بر فساد صاحبان قدرت می‌افزاید»، چندان نیازمندِ اخلاق است که ماهی به آب و تنِ شکسته به خواب. اخلاق در سیاست همچون نهری روان در قلب کویری تفتیده است. دولتمردانِ عاری از آن منادیان شارلاتانیزمی مرگبارند که با دروغ و نیرنگ و ریا و توسّل به اصنافِ رذایل می کوشند افزون بر نگه داشتِ منافع بر هیمنه ی آن بیفزایند و با نفوذ به زیرین ترین لایه های قدرت به هر آنچه می خواهند دست یابند. آنان به حقیقت غارتگران و غنیمت بَرانی هستند که به سبب فساد سیستماتیک نهادِ سیاست در اثر زوال اخلاقِ سیاسی، به بلندترین مناصب رَه برده¬اند و در خلوت و جلوتِ ناانسانی خویش به ریشِ منتقدانِ مشفقِ اخلاق مدار که غم خفتگانی چند خواب در چشم تَرشان می شکند می خندند.
«خشونت» و «فریب» فرزندان سیاستِ اخلاق گریزند. در عالم سیاست هر کجا اخلاق به حاشیه رانده می شود شاهدِ سربرآوردنِ این دو پدیده یم و پیش از آن گشودنِ دهان و آلودن زبان به سخیف¬ترین الفاظ و واژگان و نیز نثار خروارها تهمت و توهین در رسانه های دیداری و شنیداری و نوشتاری به ناقدان. اگر خشونت و فریب نشانگان نقض اخلاق در سیاست اند، «نقدپذیری» و «شفافیّت» گواهانِ آمیختگی آن به خوی و خیم اخلاقی اند.
ضرورتِ اندیشیدن به اخلاق و کاربستِ آن در سپهر عمومی اکنون و در آستانه ی انتخاباتی چندگانه از هر وقتِ دیگری افزون تر است. مباد که برای نشتن بر صندلی های عاریتی رقیبان مان را به مَهمیز توهین و تخریب، از پای درآوریم و یا با دیده بستن بر حقایق و بسنده کرن به اخبار در روزگاری که از آن به عصر «حاکمیتِ مجازی» تعبیر می شود، مفتونِ گزارش های بی پایه و داوری های شتابزده ی منتشر در شبکه های اجتماعی شویم و جاه جویان و دروغگویان و عوام فریبان را بر سَر خود بنشانیم.