آسمانْ تعطیل است

روی دیگر سکّه از این قرار است: فلاتِ ایران را خشکسالی تاریخی درمی نوردد، علاوه بر کهنْ دیار، ترکیه و عراق نیز با پیامدهای خشکسالی دست به گریبان اند، با وجودِ این وضع در هیچ کجا همسنگِ ایران نیست! سوء مدیریت در استفاده ی بهینه از منابع ناچیز آب، ظرفِ قریب به چهار دهه ی گذشته کارد را به استخوان رسانده است، اکنون دیگر کم آبی نه فقط مقوله ای بوم شناختی که با کشت و کار و تولید محصول و تأمین غذا ارتباط سرراست دارد، بلکه آشکارا مسئله ای امنیّتی و آبستنِ توابع و توالی بغرنج سیاسی است!
عیسی کلانتری، رئیس سازمان حفاظت از محیط زیست با صراحتی بی سابقه از فرارسیدنِ بحرانی ویرانگر سخن می گوید و امروزیان را ناسپاس ترین نسلِ ایرانیان در بهره جویی بی رحمانه و خودخواهانه از منابع روبه پایانِ آب و توسّعاً محیط زیست می داند. شتابِ زوال طبیعت در این گوشه از جهان بی نظیر است. رسانه های دیداری و شنیداریِ مستقل و گاهْ رسمی و نیز در سالیانِ اخیر شبکه های اجتماعی از این فاجعه پیراهن عثمان ساخته اند، ولی در عمل، تنها شعار است که فرمان می رانَد. مافیایی غول پیکر که در کار بلیعدنِ کوه و دشت و جنگل و خاک دریا سر از پا نمی شناسد، در کنار جهل تاریخی مردمان به طبیعت و نقشِ حیاتی آن در استمرار حیات و سهم آیندگان از آنچه امروز در دسترسِ ماست، طپانچه بر شقیقه ی زندگی نهاده است و زودا که ماشّه را بچکاند.
با خود می گویم کاش باران بیاید و آلودگی های زمین را فروشوید. کاش باران بیاید و موسیقی روحنوازِ شرشر ناودان ها دوباره طنین انداز شود. کاش حجم هوا ابری شود و حوصله ی آسمان سَر برود.
این روزها آن سروده ی ژرف و تلخ را از شاعر فقیدِ معاصر، قیصر امین پور، با خود پیوسته زمزمه        می کنم:
آسمان تعطیل است/ بادها بیکارند/ ابرها خشک و خسیس، هقِ هقِ گریه ی خود را خوردند!