مَرهمی از آسمان

بگذار باران بیاید و بر خیل زخم­های ناسور خلقان سوته دلِ سر در گریبان مرهمی از مِهر بگذارد، در خزانِ تردید و تورم و مصافِ عریانِ کهن دیار با جهانِ بی رحم معاصر و نمادِ قدرقدرت و شریر آن، امریکا، که از دیدِ آگاهان نه علت که عاملِ تحریم  است! و ترامپ پیش از آنکه دشمن سینه چاک ایران باشد، مدافع بی قید و شرطِ منافع ملی مردمانی رنگین پوست و متکثر است که از اقصای گیتی زیر پرچم سرزمینی واحد موسوم به ایالتِ متحده­ی آمریکا گرد آمده­ اند!

بسیاری از آنان درست وقتی که باید به سرزمین ­های خود ثمر دهند، به آمریکا رخت کشیده ­اند! کند و کاو در چرایی مهاجرت آنان یکی داستان است پر از آب چشم و شرح مستوفای آن، مهتاب شبی خواهد و آسوده دَمی که آن نیز در این زمانه­ ی عسرت کز منجنیق فلک سنگ فتنه می ­بارد، همچون کبریت احمر کمیاب و بلکه نایاب است. در واماندنمان از قافله­ ی نگهداری و نگهبانی از سرمایه­های انسانی همین بس که در صدر سیاهه­ ی فرار مغزهاییم و هم­نوردِ الجزایر و پاکستان و عراق! ان هم در زمانه­ ای که از پدیده­ ی «چرخش نخبگان» یعنی آیند و شوندِ نخبگان به کشور خود و کشور مقصد سخن می ­رود. رویدادی که نیازمندِ مهیا ساختن همه­ ی زمینه ­ها و رفع تمامی موانع است؛ تا نخبگانِ رفته بی واهمه بازآیند و از دانش و بینش خود برای رفع مشکلاتِ بی­شمار و حل مسائل فزاینده بهره گیرند؛ پیشن نهادنِ این ایده از آن رو است که چراغ ساحل آسودگی ­ها در افق پیدا نیست. زورقی سرگشته را می­مانیم که در حصار گرداب­های خشماگین گرفتار آمده است و با برآمدِ هر خیزاب به سویی رانده می ­شود، بی آنکه یارای ایستادن و به خود آمدن داشته باشد یا بسان سرداری زخمی در حلقه ­ی سربازانِ تازه ­نفسِ لشکر فاتحان که یارانِ خود را از دست داده است و در واپسین ثانیه ­های حیات، آخرین ضربات شمشیر را نومیدانه فرود می ­آورد.