نوروزی که پیروز نشد!

سوم فرودین ماه نود و هشت اخبار روان شدن سیلی سمج در جای جای کشور طنین­ انداز شد. دامنه­ ی واقعه چندان فراخ بود که از گرفتاری 21 استان در چنبره­ ی بنیان­کن آن سخن می­رفت. سیل نامَرد رسید و دِهمان ویران شد، ولی همچون بسیاری حوادث طبیعی دیگر که وصفِ اصلی آنها غافلگیری است، بر سَرمان آوار شد و مسئولان ذی­ربط را که عموماً درک و دریافت درست و دقیقی از رخدادهایی از این دست ندارند و نه تخصصی که با کاربست آن در زمانی کوتاه پاسخی در خور به مطالبات مردمان مصیبت­زده دهند و بر خیل زخم­ های ناسور آنان مرهمی از تدبیر و امید نهند، خود را به آب و آتش زدند تا هر کار کنند جز پذیرشِ مسئولیت قصور و تقصیر خویش در پیشامد آنچه رخ داده است!

 خبر شگفت آنکه وزیر کشور از کمبود منابع مالی و در اولویت نبودن مقابله­ با بحران­ های طبیعی سخن  گفته بود. برای گروهی نیز سیلْ به آبِ گل آلودی می ­مانست که از آن  می شد ماهی­های ستبر سیاسی گرفت.  گشودن دهان­ های وقاحت به بهانهی نقد عملکرد دولت در مدیریت بحران و از نمد تخریب و تخطئه برای منازعات سیاسی نمد دوختن هر که را به کار آید، برای مردمان بی­ خانمان سقف و سرپناه نمی­ شود. برخی هم در ویرانه­ های بر جای مانده از سیلاب خروشان و خانه­ های فرو رفته در گرداب گل و لای، به دنبال رد پای آمریکا و اروپا بودند و در پیاله­­ ی «سیل» عکس رخ «برجام» می ­دیدند!

در این میان وضعیت برخی مناطق سیل زده بسیار غم ­انگیز و نگران ­کننده بود؛ در صدر آنها استان محروم لرستان که در  شرایط عادی نیز تماشای محرومیتِ فزاینده ی مردمان آن بغض در گلوی بیننده ی دردمند می ­نشاند! خانه­ هایی که در آب غرقه شده ­اند و مردمانی درمانده که در برخی مناطق از ترک و تخلیه­ منازل خود سرباز می­ زدند؛ چرا که امیدی به بازیافتن دوباره ­­ی خانه ­ی بر آب رفته­ی خود نداشتند و چنان بودند که در نزد آنان گویی ترس از فقر بر ترس از مرگ پیشی گرفته بود! و راست را آن است که مصیبت آنان تازه پس از فرونشستن طوفان بلا و  به اعماق خاک فرو خزیدن یا به هوا خاستن آب­ های انباشته از شبیخون بنیان­ کن سیلابِ ویرانگری آغاز می­ شود که بر شکوه باستانی نوروز چیره شد و مجال سَر کردن زمستان و دَر کردن خستگی سال رفته را از بسیاری کسانْ  دریغ داشت.

 گربه ی ایران خیس و زخمی و تنها به گوشه ­ای خزیده است و از دردی جانگزا به خود می ­پیچد! تا کی دوباره ساکنان آق قلا و گمیشان و معمولان و پل دختر  و روستاهای محو شده کهگیلویه و بویر احمد به آشیانه­ ویران دوباره برگردند و زندگی با حضور آنان زندگی از سَر گیرد؟