فرهنگ هَنز فری

خیایان­ های شهرها  و کوچه ­های روستاها  پر از جوان­ ها و نوجوان­ هایی است که با هَنزفِری در گوش و تلفن­ های همراهِ اندرویدی رنگارنگ در خیابان­ ها و کوچه­ سارهای جهان مجازی پَرسه می­ زنند. بر این کار و کردار «فرهنگ, هَنز فِری» نام می­ نهم؛ فرهنگ, آدم­ های منزوی و خیزنده در لاک تنهایی خویش، فرهنگ, «انبوهِ تنها» چنان که گوستاو لوبون ،جامعه ­شناس فرانسوی، گفته است و تقلّا برای منزوی زیستن در بطن جامعه.

در فرهنگ, هنز فری مطالبات به بیان جامعه ­شناختی، زیرزمینی می­ شود؛ چرا که زمینه ­ی ابراز آزادانه­ و بَرآوردن مختارانه ­ی آنها وجود ندارد، زمینه­ ی به اشتراک نهادن تجارب و تبادل فِرسته ­های عقلانی و عاطفی در فضا و بر بستری عاری از فیلترینگ افکار و سانسور سلایق!  

زیرزمینی شدن مطالبات جامعه را پیش ­بینی ناپذیر می ­کند؛ پدیده­ ای مخاطره ­انگیز که راه را بر تحلیل ­های روشمند و گمانه­ زنی­ های معقول می­ بندد و محملی می­ شود برای گستراندن بساط تردید و توهم.

کُنش­ های رادیکال و جریان­های برانداز برآیندِ اجتناب ­ناپذیر پس راندن مطالبات از سپهر عمومی به پستوهای انسداد و تاریکخانه ­های اختناق­ است. در مقابل، حیات بالنده­ ی جامعه ­ی مدنی در پهنه­ ی عمومی و مشارکت مؤثر آحاد شهروندان در تعیین سرنوشت، رقم زدن رخدادها و استیفای حقوق، یگانه منبع مشروعیت ­بخش به نظام ­های سیاسی است.

فرهنگ, هنزفِری همچنین از بیگانگی دامن گستر افراد جامعه با یکدیگر و تضعیف موریانه وار هویت ملّی حکایت می­ کند و  از داد و ستد واژگونه ­ی فضای مجازی و واقعی پرده برمی ­گیرد.

مطابق این تلقی، به جای آنکه فضای مجازی از واقعیت تأثیر پذیرد و اقتضائات جهان واقعی را در خود بازتاب دهد یا دست کم میان آن دو تعامل متعادل سامان یابد، جهان واقع زیرِ تأثیر سنگین و فشار سهمگینِ داده­ های فضای مجازی دچار وادادگی و رفته ­رفته، فروپاشی می­ شود و واقعیت رنگِ مجاز می ­گیرد.