شاد زی

* رودکی (237- 319 ه.ق)

شاد زی با سیه چشمان شاد             که جهان نیست جز فِسانه و باد

زآمده شادمان بباید بود                        وز گذشته نکرد باید یاد

من و آن جَعد موی غالیه بوی                 من و آن ماهرویِ حور نژاد

نیک بخت آنکسی که بداد و بخورد          شوربخت آنکه او نخورد و نداد

باد و ابرست این جهان افسوس              باده پیش آر هرچه باداباد

شاد بودست ازین جهان هرگز                 هیچ کس تا ازو تو باشی شاد؟

داد دیدست ازو به هیچ سبب                  هیچ فرزانه تا تو بینی داد.