بابای واژه ها؛ در سوگ استاد رضا بابایی

استاد رضا بابایی سحرگاه دوشنبه 18 فروردین نود و نُه در موسم شیوع کرونا به خط پایان رسید و از سیارۀ رنج به جهانی  دیگر رخت بست.  با هجرت غریبانۀ او که در چشم من مجسمۀ رنج و فرهیختگی بود و از رنجِ فرهیختگی سرشار، ابرهای همه عالم در دلم گریستند. به شخصیت منشوری ایشان از زوایای مختلفی می ­توان نگریست. من ولی خوش می­ دارم از نسبت استاد با واژه ­ها سخن بگویم. همانچه در ساحت آن یگانه بود و ممتاز.

استاد فقید، ایران را صمیمانه دوست می­ داشت، اگرچه آماج همۀ پویه­ های اندیشگی ­اش انسان ­های گوشت و پوست و خون­داری بود که می ­آیند، رنج می ­کشند و می ­روند، هم از این رو دغدغه­ مند ایسم ­ها نبود، از ایدئولوژی اندیشی هراسان بود و سهم عقل و عاطفه را به یکسان ادا می­ کرد.

رضا بابایی واژه­ را پاس می­ داشت و با مهارتی رشک­انگیز در کاربست آن قبل از گشودن باب خِرد به روی مخاطبان خویش، مشق درست ­نویسی و نویسندگی می ­کرد و کانال باشکوهش در تلگرام(یادداشت ­ها) کارگاه نگارش و ویرایش بود.