مَرز پُر گهر

پیام استعفای او برای ما پدیده­ ای شگفت و نادر است ولی برای ملتِ ژاپن که از اعماقِ فرهنگی آمیخته و آموخته به وطن دوستی دیوانه ­وار، وظیفه ­شناسیِ ابدی و سخت­ کوشی خیره­ کننده سَربَرآورده­ اند، رویدادی معمولی است. چرا که آنان با این خصایص زاده می ­شوند. همچون اجداد سامورایی ­شان که از شرم شکست در برابر دشمن یا برنیامدن از عهدۀ مسئولیت بر اساس سنّتی کهن با مرگ خودخواسته (هاراگیری)  دفتر حیات خود را می ­بستند یا در عصر ما خلبان­ های پُر شهامتی که در جنگ جهانی دوم برای کوباندن هواپیماهای خود به ناوهای  آمریکایی از یکدیگر سبقت می­ گرفتند. در کشوری که نظام آموزشی آن بر بُنیانِ خدمت به ملت و میهن بنا شده است و آموختن مهارت­های زندگی اگرنه یگانه هدفْ ولی بی­ گمان بزرگ­ ترین رسالت آن است. شینزو آبه و دولتمردانی چون او که ژاپنِ به زانو در آمده را پس از جنگ به سومین اقتصاد و دومین قدرتِ صنعتی جهان تبدیل کردند محصولات همین نظام آموزشی ­اند. او نیز روزگاری طفل دبستانی بوده است و امروز نخست­وزیری که به سبب بیماری و ترسِ جاماندن از قافلۀ خدمتْ عطای قدرت را به لقای آن می­بخشد و نوبتْ به دیگری می­ سپرَد.گریستن­اش هم نه از آن رو که تشنۀ قدرت یا مجنونِ لیلیِ شهرت است، بلکه از این روست که شیفتۀ خدمت و شرمسار ملّت است. و نه آیا شَرم عروس فضایل اخلاقی و بازدارنده از هر چه زشتی و پلشتی است؟

ژاپنی­ ها کشور خود را سرزمین آفتابِ تابان نامیده­ اند. یک دلیل آن حتماً مردان و زنانی است که در راه سربلندی ژاپن و رفاه و راحتِ هم میهنان ِخویش بی ­اعتنا به کشاکش­ های حیدری- نعمتی و نزاع­ های سیاسی ویرانگری که آماج آن بر باد دادنِ منافع ملی و به خاکِ سیاه نشاندنِ نسل­ های مختلف است، همچون آفتابْ بی­ دریغ بر همگان تابیده­ اند. سرزمینِ دولتمردان اصیل و نجیبی همچون شینزو آبه.

+ نوشته شده در شنبه بیست و نهم شهریور ۱۳۹۹ ساعت 19:16 توسط سلمان احمدوند  |