روز شادی، شب غم

راست آن است که اگر سلام فرمانده اثری ایدئولوژیک و در تراز انقلاب اسلامی است، برای نیز اثری اعتراضی است. بر پایۀ این تلقی، به رسمیت شناختن اعتراضْ علامتِ تکامل انقلاب است. انقلابی که در گذشته ریشه دارد، اما پیوندِ خود را با اقتضائاتِ زمینه و زمانۀ امروز نگُسسته و مدام در پی روزآمدسازیِ خود است تا هم از توسعه بازنمانَد و هم خود را با نیازهای نوشونده جامعه و دگرگشت‌های پُرشتاب نظام اجتماعی با نسل‌های مختلف و سبک‌های زندگی متکثّر تطبیق دهد. من برای وفاداری به آرمان‌های انقلاب، معنایی معنادارتر از این نمی‌شناسم.

در بُرشی از ترانه، از تلاش برای بهبود وضعیتِ کودک زباله‌گرد و آرزوهای بر باد رفتۀ او سخن رفته است. کودکی که باید کودکی کند، اما نابرابری اقتصادی و توزیع ناعالانۀ ثروت که خود را در دوگانۀ فقر و تبعیض بازمی‌نَماید او را به حمّال زباله تبدیل کرده است. سرباز بی‌گناهِ سرمایه‌داری سنگدل که به هیچ چیز جز انباشت سود و بیشینه کردن آن، نمی‌اندیشد و در راه بازتولیدِ خود هر خط قرمزی را درمی‌نوَردَد.

شروین حاجی‌پور و هنرمندان خلاقی چون او را باید ستود؛ چون اگر سلام فرمانده سرودی دستاوردْ محور و راوی «امیدها و آرزوها»ست، برای ترانه‌ای انتقادی و بازتابندۀ «آسیب‌ها و ناکامی‌ها»ست. کدام عقل سلیم و وجدان بیدار و روانِ روشنی است که پیروزی‌ها را در بوق و کَرنا کند ولی از شکست‌ها غافل بماند و نه آیا چنان که بِنجامین فرانکلین(1706-1790م) گفته است: یک نَشت کوچک می‌تواند کشتی‌ عظیمی را غرق کند؟

+ نوشته شده در سه شنبه چهارم بهمن ۱۴۰۱ ساعت 8:25 توسط سلمان احمدوند  |