جامعه در I.C.U

آسیب های اجتماعی در وهله ­ی نخست معلول پیچیدگی ماهیّتِ زندگی در جهان پیچیده­ ی معاصر است. گذشته از این واقعیت که جزء جدانشدنی و انکارناپذیر حیاتِ انسانی در روزگار مدرن است، شناسایی، تحلیل، پیشگیری و مآلاً درمانِ آسیب­ ها در حیطه­ ی اقتدار و اختیار دولت­ها و شهروندان است. در غیابِ نهادهای مدنی و حضور مسئولانه ­ی شهروندان در قلمرو عمومی به مثابه دستیاران دولت در حل مسائل و رفع مشکلات، سیلاب آسیب­ های اجتماعی جامعه را در خواهد نوردید. در این وضعیت دولت­­ها نیز به رغم تبلیغات و تظاهر به تسلّط بر شرایط و توانایی در مهار و کنترل آسیب های رنگ­ به رنگ و نوپدید، از مواجهه­ ی رهگشا با آن­ها عاجزند و خود، گاه به بخشی از مشکل تبدیل می­ شوند. در این زمینه­ ی ناهنجار، کار و کردار نهادهای رسمی ، جارو کردن زباله ­ها زیرِ فرش و تظاهر به تمیزی اتاق است!.

رویکرد امنیتی- پلیسی به آسیب­ های اجتماعی و فروکاستنِ آن به معضلی حقوقی- قضایی چکاندنِ ماشه و شلیک تیر خلاص بر پیکر نیمه ­جان جامعه ­ی زخمی است!. آن­چه در ادامه می ­آید صورت ویراسته ­ی یادداشتِ انتقادی و آگاهی­ بخشِ دکتر محمّد امین قانعی راد؛ جامعه ­شناس، مدرّس دانشگاه و رئیس انجمن جامعه­ شناسی ایران است:

وقتي دولت و مسئولان در بابِ مسائلي از جمله مسأله ­ی آسيب­ هاي اجتماعي غفلت مي­ كنند ما يك نگراني داريم و وقتي به آن توجه  مي­ كنند هم يك نگراني ديگر. وقتي توجه به سمت آسيب­ هاي اجتماعي جلب مي شود نگراني اين است كه با چه رويكردي قرار است به آن نگاه كنند وگرنه مسأله­ ی آسيب­ها سال­هاست كه بر صدر دغدغه ­ها و چکاد چالش ­ها نشسته است؛ اما در تمامي اين سال­ها گاه توصيف غلطي از آن ارايه شده است، گاه تحليل و تبيين مسائل به شيوه­اي نادرست بوده است و گاهي هم راهكارهاي نامناسب براي حلّ آنها به كار گرفته شده است.